límingarnar eru að lagast!
Jæja, þá er komið að því að maður kvittar hér aftur. Long time no blogg.
Önnin er að klárast og límingarnar að lagast, ótrúlegt en satt! Það sem hefur á daga mína drifið undanfarið er hvorki mikið né merkilegt. Ég er búin að vera á kafi í verkefnavinnu en nú er ég að fara að sjá fyrir endann á henni. Ég er enn að bauka við að fá persónulega vefinn minn til að tengja undirsíðurnar en það gengur brösuglega. Þetta vill ekki vistast eða sjást að minnsta kosti, því að efnið er að hluta vistað í frontpage á vefnum, þið getið bara ekki séð það.
Ég er að leggja lokahönd á ferlimöppu í skapandi skólastarfi. Þetta er ótrúlega gaman þó að það sé kannski ekki hægt að segja að maður sé neitt voðalega mikið “natural talent” eins og sumir. Þrátt fyrir það er ég viss um að þetta á eftir að nýtast mér þegar ég fer að kenna. Ég er svo innilega hlynnt því að börn eigi að fá að tjá sig með listsköpun. Ég held að það hjálpi þeim svo mikið. Sonur minn er alltaf að teikna og hvet ég hann eindregið til þess. Það er svo skemmtilegt að sjá hvað teiknar. Stundum er það eitthvað í umhverfinu eða atvik í lífinu. Stundum situr hann bara og setur upp reikningsdæmi að gamni sínu. (upprennandi skattstjóri kannski?) sem er af hinu góða að mínu mati. Ég upplifði mig sem mjög listræna á tímabili í kvöld. Ég var að mála fugl sem ég “skapaði” úr pappír. Þetta er gulur ævintýrafugl samkvæmt bókum sonar míns. Ég skal setja söguna um hann hingað inn þegar hann verður tilbúinn og ég hef tekið mynd af honum. Þá fáið þið að sjá dýrðina. En hvað um það ég var að mála gripinn og gekk bara vel þar til ég var búin með umferðina og uppgötvaði að ég var búin að mála hann allan og hélt í lappirnar á honum, útötuð í málningu og hafði engan stað til að leggja hann frá mér. Allavega ekki þannig stað að hann myndi ekki festast við og sóða allt út. Sá fyrir mér kvöldið fara í að halda á honum og bíða eftir að málningin þornaði. En mín reddaði sér. Plokkaði plastpoka upp úr skúffu og tók sjénsinn á að hann losni af. Fannst eitthvað verra að hafa pappírstægjur hangandi niður úr honum eða stofugólfið allt í gulum flekkjum. En svona er þetta. Maður lærir víst af reynslunni, sagði það ekki einhver?
Við erum búin að fá tvo nýja frændur. Baldvin frændi minn eignaðist yndislega fallegan dreng þann 8.nóvember.sl. ég hef reyndar bara séð hann á myndum á netinu en krakkinn er ekkert smá vel heppnaður. Enda er hann heppin með foreldra. Hefði ekki getað orðið öðruvísi en fallegur! Það er sko alveg satt.
Valdís litla sem ætlaði aldrei að eignast börn fyrir sjö árum eignaðist strák þann 26.nóv.sl. Valdís er föðursystir sonar míns. Hún var sextán þegar minn fæddist og var mikið með mér á spítalanum þegar maður var að bauka við að koma drengnum í heiminn. Henni leist ekki betur en svo á meðferðina á hinni verðandi móður að hún spurði ljósmóðurina hvort að það væri hægt að láta taka sig úr sambandi þegar maður væri sextán! En jæja sem betur fer var það ekki hægt og er hún sjálfsagt fegin. Tengdamamma (sem verður alltaf tengdamamma mín þó að ég búi nú ekki með syni hennar lengur) sagði að sá nýfæddi væri mjög líkur mínum þegar hann fæddist. Hann varð nú kátur að heyra það sá stutti og spurði hvort að hann væri þá ekki jafnfallegur! (ekkert að vera neitt að efast um eigið útlit, næ,næ). En ég trúi þessu nú alveg því að Valdimar Karl er og hefur alltaf verið mjög líkur föður sínum, þannig að það er eðlilega einhver ættarsvipur þar. Ég hélt samt að börn væru alltaf eins og feður þeirra þegar þau fæddust. Svona til þess að þeir þekki sín afkvæmi og afneiti þeim ekki. Ég hélt að þetta væri leið náttúrunnar til að sjá um að blessuð börnin lentu ekki í því að feður þeirra efuðust um ætternið...en hvað veit maður?
Svo held ég að ég hafi nú ekki verið búin að segja ykkur frá afmælisbarninu mínu. Vinkona mín eignaðist sem sagt dreng á afmælisdaginn minn og er hann því í sérstöku uppáhaldi hjá mér. Hann heitir Sindri Þór Friðriksson. Málið er að hann á systur sem heitir Rebekka Rut og er hún fædd á afmælinu hennar Helgu vinkonu. Hafdís misreiknaði sig þá en bætti svona líka hressilega úr því þannig að enginn þarf að vera móðgaður. Hún fær sko prik fyrir það hún Hafdís mín.
En nú fara jólin bara að bresta á bráðum. Mikið verð ég fegin þegar prófin verða á enda. Mér finnst þetta dásamlegur tími en hef ekki haft tíma til að njóta aðventunnar eins og ég hefði viljað undanfarin ár þar sem maður er alltaf í stressi að lesa fyrir próf og svona. Á hverju ári segi ég við sjálfa mig að næst verði þetta sko ekki svona. Þá verði ég búin að þrífa allt og skreyta í nóvember og geti svo bara litið í bók í rólegheitum á aðventunni á milli þess sem ég sæki menningaratburði, leik við son minn í snjónum ( hvaða snjó svo sem ?) og föndra í rólegheitum. En viti menn nóvember er senn á enda og ekki búið að sópa svo mikið sem einu rykkorni héðan út síðan ég man ekki hvenær og jólaskrautið er vel falið uppi á lofti enn þá. Jólagjafirnar eru þó undir kontról. Nánast allt ákveðið. En það á eftir að panta jólakortin og velja myndina á þau. Og skrifa þau og senda. Ætli maður haldi sig ekki við vanann og sendi þau í janúar. En viðkomandi verða bara að sýna manni smá skilning. Ekki nóg með að maður sé alltaf að skólast eitthvað þá þjáist maður líka af minnisleysi, á vægu stigi þó. Ekki þar með sagt að maður gleymi öllu en það er margt sem gleymist og skolast til. Til dæmis að fara með barnið á íþróttaæfingu. Þá upplifði ég mig nú alveg eins og vanhæft foreldri. En mér var fyrirgefið gegn því að þetta kæmi bara aldrei fyrir aftur. Hann mundi þetta nú ekki heldur en hann hefur afsökun því að börn hafa ekki sérlega mikið tímaskyn.
En jæja lesendur góðir (ef þið eruð einhverjir eftir) er ekki bara best að fara að hætta þessu og reyna að klára það sem eftir er og fara að svo að laga til fyrir jólin? Ég ætla nú ekki að hætta þessum skrifum alveg þrátt fyrir að það verði ekki skylda eftir að þessari önn líkur. Mér finnst þetta nú alveg skemmtilegt. Svo að hver veit nema ég verði bara mjög afkastamikil í vangaveltum hér á netinu.
Ég kveð að sinni og heyrumst aftur bráðlega.
Önnin er að klárast og límingarnar að lagast, ótrúlegt en satt! Það sem hefur á daga mína drifið undanfarið er hvorki mikið né merkilegt. Ég er búin að vera á kafi í verkefnavinnu en nú er ég að fara að sjá fyrir endann á henni. Ég er enn að bauka við að fá persónulega vefinn minn til að tengja undirsíðurnar en það gengur brösuglega. Þetta vill ekki vistast eða sjást að minnsta kosti, því að efnið er að hluta vistað í frontpage á vefnum, þið getið bara ekki séð það.
Ég er að leggja lokahönd á ferlimöppu í skapandi skólastarfi. Þetta er ótrúlega gaman þó að það sé kannski ekki hægt að segja að maður sé neitt voðalega mikið “natural talent” eins og sumir. Þrátt fyrir það er ég viss um að þetta á eftir að nýtast mér þegar ég fer að kenna. Ég er svo innilega hlynnt því að börn eigi að fá að tjá sig með listsköpun. Ég held að það hjálpi þeim svo mikið. Sonur minn er alltaf að teikna og hvet ég hann eindregið til þess. Það er svo skemmtilegt að sjá hvað teiknar. Stundum er það eitthvað í umhverfinu eða atvik í lífinu. Stundum situr hann bara og setur upp reikningsdæmi að gamni sínu. (upprennandi skattstjóri kannski?) sem er af hinu góða að mínu mati. Ég upplifði mig sem mjög listræna á tímabili í kvöld. Ég var að mála fugl sem ég “skapaði” úr pappír. Þetta er gulur ævintýrafugl samkvæmt bókum sonar míns. Ég skal setja söguna um hann hingað inn þegar hann verður tilbúinn og ég hef tekið mynd af honum. Þá fáið þið að sjá dýrðina. En hvað um það ég var að mála gripinn og gekk bara vel þar til ég var búin með umferðina og uppgötvaði að ég var búin að mála hann allan og hélt í lappirnar á honum, útötuð í málningu og hafði engan stað til að leggja hann frá mér. Allavega ekki þannig stað að hann myndi ekki festast við og sóða allt út. Sá fyrir mér kvöldið fara í að halda á honum og bíða eftir að málningin þornaði. En mín reddaði sér. Plokkaði plastpoka upp úr skúffu og tók sjénsinn á að hann losni af. Fannst eitthvað verra að hafa pappírstægjur hangandi niður úr honum eða stofugólfið allt í gulum flekkjum. En svona er þetta. Maður lærir víst af reynslunni, sagði það ekki einhver?
Við erum búin að fá tvo nýja frændur. Baldvin frændi minn eignaðist yndislega fallegan dreng þann 8.nóvember.sl. ég hef reyndar bara séð hann á myndum á netinu en krakkinn er ekkert smá vel heppnaður. Enda er hann heppin með foreldra. Hefði ekki getað orðið öðruvísi en fallegur! Það er sko alveg satt.
Valdís litla sem ætlaði aldrei að eignast börn fyrir sjö árum eignaðist strák þann 26.nóv.sl. Valdís er föðursystir sonar míns. Hún var sextán þegar minn fæddist og var mikið með mér á spítalanum þegar maður var að bauka við að koma drengnum í heiminn. Henni leist ekki betur en svo á meðferðina á hinni verðandi móður að hún spurði ljósmóðurina hvort að það væri hægt að láta taka sig úr sambandi þegar maður væri sextán! En jæja sem betur fer var það ekki hægt og er hún sjálfsagt fegin. Tengdamamma (sem verður alltaf tengdamamma mín þó að ég búi nú ekki með syni hennar lengur) sagði að sá nýfæddi væri mjög líkur mínum þegar hann fæddist. Hann varð nú kátur að heyra það sá stutti og spurði hvort að hann væri þá ekki jafnfallegur! (ekkert að vera neitt að efast um eigið útlit, næ,næ). En ég trúi þessu nú alveg því að Valdimar Karl er og hefur alltaf verið mjög líkur föður sínum, þannig að það er eðlilega einhver ættarsvipur þar. Ég hélt samt að börn væru alltaf eins og feður þeirra þegar þau fæddust. Svona til þess að þeir þekki sín afkvæmi og afneiti þeim ekki. Ég hélt að þetta væri leið náttúrunnar til að sjá um að blessuð börnin lentu ekki í því að feður þeirra efuðust um ætternið...en hvað veit maður?
Svo held ég að ég hafi nú ekki verið búin að segja ykkur frá afmælisbarninu mínu. Vinkona mín eignaðist sem sagt dreng á afmælisdaginn minn og er hann því í sérstöku uppáhaldi hjá mér. Hann heitir Sindri Þór Friðriksson. Málið er að hann á systur sem heitir Rebekka Rut og er hún fædd á afmælinu hennar Helgu vinkonu. Hafdís misreiknaði sig þá en bætti svona líka hressilega úr því þannig að enginn þarf að vera móðgaður. Hún fær sko prik fyrir það hún Hafdís mín.
En nú fara jólin bara að bresta á bráðum. Mikið verð ég fegin þegar prófin verða á enda. Mér finnst þetta dásamlegur tími en hef ekki haft tíma til að njóta aðventunnar eins og ég hefði viljað undanfarin ár þar sem maður er alltaf í stressi að lesa fyrir próf og svona. Á hverju ári segi ég við sjálfa mig að næst verði þetta sko ekki svona. Þá verði ég búin að þrífa allt og skreyta í nóvember og geti svo bara litið í bók í rólegheitum á aðventunni á milli þess sem ég sæki menningaratburði, leik við son minn í snjónum ( hvaða snjó svo sem ?) og föndra í rólegheitum. En viti menn nóvember er senn á enda og ekki búið að sópa svo mikið sem einu rykkorni héðan út síðan ég man ekki hvenær og jólaskrautið er vel falið uppi á lofti enn þá. Jólagjafirnar eru þó undir kontról. Nánast allt ákveðið. En það á eftir að panta jólakortin og velja myndina á þau. Og skrifa þau og senda. Ætli maður haldi sig ekki við vanann og sendi þau í janúar. En viðkomandi verða bara að sýna manni smá skilning. Ekki nóg með að maður sé alltaf að skólast eitthvað þá þjáist maður líka af minnisleysi, á vægu stigi þó. Ekki þar með sagt að maður gleymi öllu en það er margt sem gleymist og skolast til. Til dæmis að fara með barnið á íþróttaæfingu. Þá upplifði ég mig nú alveg eins og vanhæft foreldri. En mér var fyrirgefið gegn því að þetta kæmi bara aldrei fyrir aftur. Hann mundi þetta nú ekki heldur en hann hefur afsökun því að börn hafa ekki sérlega mikið tímaskyn.
En jæja lesendur góðir (ef þið eruð einhverjir eftir) er ekki bara best að fara að hætta þessu og reyna að klára það sem eftir er og fara að svo að laga til fyrir jólin? Ég ætla nú ekki að hætta þessum skrifum alveg þrátt fyrir að það verði ekki skylda eftir að þessari önn líkur. Mér finnst þetta nú alveg skemmtilegt. Svo að hver veit nema ég verði bara mjög afkastamikil í vangaveltum hér á netinu.
Ég kveð að sinni og heyrumst aftur bráðlega.
posted by Ásgerður | 30.11.03
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home