Æææ...

Ég fór á ballið. Rétt svo náði að slíta Garreth af mér áður en ég fór. Kíkti aðeins á Hildi G þar sem þær Helga og Unnur voru mættar. Svo drifum við okkur á ball. Það var ágætt alveg. Hrikalega troðið og frekar heitt í skipinu...húsinu. *hehehe...gamall Herjólfsbrandari.* Þetta var ágætt alveg og Todmobil alveg í lagi. Eyþór lifir nú enn á gömlum töffara í sjálfum sér. Þó svo að síða hárið sé horfið þá gat ég alveg rifjað upp gömul gláp á hann þegar hann stóð þarna og spilaði á sellóið. Mjög aðlaðandi að sjá karlmann spila svona á þetta fagra hljóðfæri. Anyways ég tolldi nú ekkert of lengi (hafði kannski pínu áhyggjur að hafa skilið Garreth einan eftir heima?).
Ég fór heim um fjögurleytið og læddist að útidyrunum. Ég var ekki alveg viss um það hvort ég vildi að hann biði mín fyrir innan eða hvort ég óskaði eftir að hann hefði yfirgefið samkvæmið einmanalega. Kannski vonaðist ég til að þetta væri bara allt saman draumur? Hver veit? Og það skiptir ekki öllu máli svo sem. Ég reyndi bara að fara eins hljóðlega og ég gat. Við fyrstu sýn leit út fyrir að Garreth hefði raunverulega gefist upp á að bíða. Stofan virtist laus við allt kvikt. Hræðilegri hugsun laust í huga minn; hann hefur farið upp í rúm. Og liggur þar kviknakinn og bíður eftir mér. Ó mæ god, ég er nú ekki tilbúin í eitthvað svoleiðis strax. Ég meina hann er ekki ómyndarlegur þó hann hræði mig svolítið og ég fái gæsahúð í hvert sinn sem ég sé hann og sérstaklega ef hann nær að strjúkast upp við mig. Ég læddist inn í svefnherbergið en hann var ekki þar. Ég leitaði meira að segja undir rúmi (skrímslafóbían síðan í gamla daga). En enginn Garreth. Ég var eiginlega farin að sakna hans pínulítið eins þversagnarkennt og það hljómar. Aðallega var ég þó fegin að fá að hvíla mig bara í friði. Ókei. Kannski dreymdi mig þetta bara. Ég ákvað að fylgja ráði rauðhærða ameríkanans og fá mér vatnsglas fyrir svefninn. Ég tölti fram í eldhús. Og um leið og glasið er tæmt heyri ég þrusk í stofunni. Nánar til tekið í stofuglugganum. Ég trúði þessu ekki. Var hann kominn aftur og það sömu leið og áður? Ég stóð frosin í sömu sporunum. Var þetta kannski búið að fréttast og nú væru allir einhleypir herramenn bæjarins á leiðinni inn um stofugluggann minn til að hugga mig? En nei, bara hinn nýfengni vinur minn hann Garreth. Ég gekk að stofuglugganum og dró gluggatjöldin frá (vitlaus að gera það ekki fyrr). Og þarna lá hann í hnipri á gluggakistunni. Það gat nú ekki verið þægilegt. Honum var greinilega kalt og einhvern veginn mitt á milli svefns og vöku. Ætli hann hafi ekki ofkælst við þetta brölt sitt? Ég horfði á hann stutta stund og gat ekki annað en dáðst af fagurri líkamsgerðinni og röndóttu peysunni. Hann opnaði augun horfði beint á mig. Honum leið greinilega ekki sérlega vel. Ég bauð honum að leggja sig í sófann. En nei, hann sagðist ekki hafa orku til að færa sig. Ég bauð honum þá vatnsglas en hann sagðist ekki hafa lyst á því. Ég gafst upp á að dekstra hann. Hann fann sig greinilega í hlutverki fórnarlambsins. Ekki tók það nú langan tíma. Þannig að ég fór bara og lagði mig. Svaf svona líka vel þrátt fyrir að það hefði verið erfitt að sofna fyrir suðinu í honum. Hann vildi að ég kæmi fram vegna þess að honum þætti betra að hafa einhvern hjá sér á síðustu stundum lífs síns. Meiri móðursýkin. Týpísk fyrir karlkynið. Má ekki fá kvef eða hvað þetta nú er sem amar að honum. Seint og um síðir náði ég að leiða helvítis suðið í honum hjá mér. Og svaf bara þokkalega vel. Þegar ég vaknaði var ég búin að steingleyma þessari skrítnu uppákomu. Skellti mér í sturtu og svona. Svo rölti ég fram í stofu til að draga frá gluggatjöldin. Og þá blasti við mér ein sú mesta hryggðarsýn sem ég hef orðið vitni að lengi vel. Þarna lá hann steinsofandi (eða var hann meðvitundarlaus?). Sjálfsásökunin fór á fullt. Ég hefði nú átt að draga hann fram úr gluggakistunni eða hringja á lækni eða tæla hann bara upp í rúm með mér. Eitthvað hefði ég getað gert. Ég ýtti varlega við honum og hann hreyfði sig örlítið. Hann leit á mig með frekar svona særðu augnaráði. Ég vorkenndi honum. Hæ sagði hann. Fyrirgefðu mér! Ég býst við að ég hafi gert mig að fífli í gær? Ha, nei nei, mér brá bara svo mikið að ég vissi ekki hvernig ég ætti að láta. Þetta hefur aldrei komið fyrir mig áður. Ég er viss um að ég bregst öðruvísi við ef þetta gerist aftur. Svo spurði hann hvort ég hataði sig. Nei, svaraði ég. Ég er bara pínu smeyk við svona týpur eins og þig. En ég er viss um að fyrir innan ógnvænlegt útlitið býr undursamlegur persónuleiki. Já sagði hann, ef þú bara vissir. Svo lokaði hann augunum og sofnaði. Mér finnst hann samt sofa mjög fast. Hann hefur sofið í nokkra klukkutíma núna og ég heyri hann ekki anda. Ég held að hann sé kannski dáinn. Ekkert smá glataður dauðdagi en alveg í stíl við það sem á undan er gengið. Og þá er það stóra spurningin: Hvað á ég að gera við líkið ef hann er dáinn. Ætti ég að hringja á lækni eða bíða aðeins og reyna að losna við þá hugsun að hann sé raunverulega dáinn? Ég ætti kannski að athuga með hann en ég þori því varla. Þori ekki að horfast í augu við hinn bitra sannleik. En ætli ég neyðist ekki til þess. Jú, ég slepp líklega ekki.
Ég læt ykkur vita hvernig þetta fer allt saman. Sendið mér góða strauma.