Tregi....

Rosalega er erfitt að vera fjarri íslenska sumrinu og þjóðhátíðarundirbúningi. Gerði þau mistök að hlusta á þjóðhátíðarlagið í ár. Þið getið bara giskað á stemmninguna.... Svo er ættarmót hjá Reynistaðarfamilí...Ooooooooooooooooh...

Frakklandsfarinn kominn heim og akstur í stórborginni...

Pilturinn ungi fór til Frakklands og til baka á föstudaginn. Kom heim í heilu lagi en alveg laus við bakpokann sinn og 20 evrur glataðar. Afdrif hvoru tveggja óþekkt. En við lítum á björtu hliðarnar og menntunargildið í þessum hrakningum. Hann kom óskemmtur heim og mun væntanlega (eða vonandi) hafa augun hjá sér næst þegar hann ferðast.

Ég viðurkenni alveg að mér var ekki sérlega rótt þann daginn en dreif gamla settið með mér til Oxford. Sem var fínt! Fengum okkur að borða á Jamie´s Italy. Veitingahús með myndum af Jamie Óliver upp um alla veggi. Bara fínt.
Í gær ókum við svo af stað út á Heathrow flugvöll að skila ömmu og afa í flug. Biðum með þeim þar til að hliðið var komið á hreint og keyrðum svo til Stærðfræðingsins í Suður London. Það gekk upp eftir smá útúrdúr og akstur í öfuga átt...enduðum uppi í sveit en náðum þá loksins að snúa við og eftir það gekk þetta allt eins og í sögu. Í dag skutluðum við Stærðfræðingnum svo til Greenwich. Fengum okkur sjálf göngutúr og spænskan hádegisverð. Ókum svo sem leið lá í gegnum London og aftur heim til Coventry. Gekk allt svo vel, þurfti ekki að snúa við einu sinni...ferlega stolt af því...

Á fimmtudaginn var Andrés skólafélagi minn með smá námskeið fyrir okkur í leikstjórn og coreography/danshönnun? Það var skuggalega skemmtilegt og minn kæri skólabróðir tók náttúrulega það allra pínlegasta upp á filmu og skellti í Smettiskinnuna. Gvuð minn góður hvað maður er glataður svona utan frá...en þetta var rosalega skemmtilegt og fróðlegt. hehe...En það þýðir ekkert að fárast yfir því. Ég var rækilega minnt á skort minn á taktvísi og pínlegum erfiðleikum við að muna spor í ákveðinni röð...jesús minn...Þetta var eins og í Hressó forðum

Vikan framundan á að fara í alvarlega ritgerðavinnu. Á miðvikudaginn er síðasti fyrirlesturinn og kveðjusamsæti strax á eftir. Fólk ætlar að vera með einhverjar menningar-uppákomur hver frá sínu landi. Spurning hvort að maður eigi að dansa skottís. Eða segja álfasögur...Í versta falli mæti ég með brennivín og harðfisk og læt liðið drekka fram á nótt...það er nú soldið íslenskt er það ekki??? hehe...

Næstkomandi laugardag er okkur boðið í brúðkaup hjá Antoni og Kleópötru...eða næstum því...hehe...Mikið tilstand og skemmtilegt að geta bætt ensku brúðkaupi við á brúðkaups-ferðalistann...hehe..

Best að láta þetta moð duga í bili...lifið heil!

Aðskilnaðarkvíði????

Undanfarnir mánuðir hafa flogið áfram á ólöglegum hraða. Ég átta mig á því að í dag er 19. Júní og yfir mig hellast áhyggjur og valkvíði vegna framtíðarinnar. Valmöguleikarnir eru of margir og hindranirnar of margar. Mögulega fylgi ég ráði gamallar vinkonu minnar sem sagði við mig um daginn; auðvitað læturðu hjartað ráða! Hættu bara að hugsa um það hvað væri best að gera og eftir smá tíma veistu það upp á hár. Hún gæti haft rétt fyrir sér.

Í augnablikinu er íbúðin mín full af fólki og mér finnst það frábært.
Ég á eiginlega bara ekki almennileg orð til að lýsa síðastliðnum mánuðum. Í augnablikinu hellist yfir mann melankólískur aðskilnaðarkvíði yfir því að í næstu viku er síðasti fyrirlesturinn hjá okkur og þá munu leiðir skiljast. Tíminn fram í október fer svo í skriftir og þá er fólk hvert í sínu horninu. Hópurinn sem ég hef verið að læra með er algjörlega frábær. Fólk úr öllum áttum nær þarna saman og myndar falleg vináttutengsl. Menningar-, trúar- og stéttastaða skiptir bara engu máli. Það eru allir jafnir þarna og allir af vilja gerðir til að gera þetta ár að dýrmætri reynslu. Það er soldið fyrirkvíðanlegt að skilja við hópinn en maður vonar bara að loforðin um að halda sambandi verði haldin og að við hittumst aftur sem fyrst.
Stefanía sakar mig um að hafa skilið við blogglesara mína. Það er ekki alveg rétt. Andinn hefur bara ekki verið yfir mér á þeim slóðum. Þá er nú bara betra að þegja en að skrifa bara til að skrifa. Ekki satt?

En ég get svo sem tæpt á því helsta sem við höfum haft fyrir stafni síðan í janúar. Frá janúar og fram í apríl var frökenin mjög svo upptekin af ritgerðarskrifum og tilheyrandi sálarkvölum og kvíða yfir niðurstöðu þeirra sem lásu ósköpin. Það er allt komið í hús og bara mun skárra en ég átti von á. Framundan er ein ritgerð um leiklist og læsi og svo lokaritgerðin. Búin að vinna í skólum og prófa það helsta sem mér liggur á hjarta varðandi leiklist og menntun. Brillíant reynsla svo ekki sé meira sagt.

Við höfum aðeins verið á faraldsfæti líka. Nokkrar ferðir til London af sérstökum ástæðum. Skruppum svo til Manchester til að hitta Margréti Lilju og Guðný ásamt tveimur vinkonum þeirra. Hitti svo Margréti Lilju aftur í London. Hún og Valli hafa vinninginn um flestar heimsóknir til okkar...hehe..en Valli kom hingað um páskana og svo aftur í maí. Stebba skutla og ástmögur hennar mættu svo á svæðið um miðjan maí. Sú heimsókn var mikið ævintýri og mikið að snúast þá dagana...hehe....say no more.

Í lok apríl skelltum við okkur í útilegu í Nýja-skógi á Suður-Englandi. Það var mikið ævintýri og ótrúlega þægilegt þar sem ákveðinn aðili sá um að frökenin hefði það í alla staði sem best. Eftir sjö tíma gönguferð kom í ljós óvæntur sólbruni á fólki og átti frökenin sennilega vinninginn í húðskemmdum. Varð að aflýsa mikilvægum fundi með pínlegri afsökun um svæsinn sólbruna. Tjallanum fannst það svakalega merkilegt og fékk ég hrikalega mikla samúð auk þess sem þetta opnaði fyrir óendanlega möguleika fyrir þá til að ræða um veðrið. Á Englandi og Íslandi, bæði sjálfstætt og í samhengi við veðurfar í öðrum löndum og jafnvel fjarlægum heimsálfum. Mikið gaman... það besta var að þegar bruninn breyttist í örlitla slikju af „úti-tekningu“ þá voru allir í því að kommenta hvað ég væri brúúún....hehe...ekkert smá krúttlegt.

Valli og Kalli mættu svo helgina eftir Stevo og þá var aðeins tekið á faraldsfætinum. Bara gaman að því. Í augnablikinu eru svo amma og afi í Blokkinni hjá okkur og það skal ég segja ykkur er nú bara draumur í dós. Mikil notalegheit og pilturinn ungi alveg eins og sannkallaður prins. Við erum með bíl á leigu og get ég nú státað af því að aka um enska vegi og alltaf í „vitlausa“ átt. Við höfum skroppið á ýmsa staði í nágrenninu á milli þess sem ég fer í tíma, samvinnuverkefni og á bókasafnið.

Prinsinn ungi er á leið til Frakklands á morgun með skólanum. Í dagsferð með frönskukennaranum. Bara spennandi fyrir hann en mikið held ég að naflastrengurinn verði teygður þegar líða fer á þann daginn og bara best að reyna að halda sér að verki til að ærast ekki úr aðskilnaðarkvíða og vansælu.
Jæja, ég ætla að reyna að lesa John O´Toole aðeins áður en ég fer á námskeið í leikstjórn og hreyfingum. Bara skemmtilegt.

Lifið heil!